Na het geweldige The Stick of Truth en The Fractured But Whole van Obsidian Entertainment is het aan Question Games om een soortgelijk succes te boeken met South Park: Snow Day! Niet alleen staat er een andere ontwikkelaar aan het roer, ze kiezen ook voor een geheel andere opzet.
De reden dat South Park niet blijft hangen in oude successen heeft alles te maken met de makers. Het had makkelijk geweest om de RPG’s een vervolg te geven, alleen wilden Trey Parker en Matt Stone een ander soort game maken. Ditmaal in samenwerking met een andere studio. Question Games creëerde eerder The Magic Circle en The Blackout Club, alleen maken ze op hun officiële website negens melding van dit nieuwste project. En dat snap ik wel.
Voor het verhaal is met een schuin oog gekeken naar de games van Obsidian, zo keert de New Kid uit deze delen terug, overigens zonder een echte hoofdrol op te eisen. Een enorme sneeuwstorm legt het normale leven in South Park plat en ook de scholen moeten hun deuren sluiten. Grote vraag is alleen door wie deze storm is veroorzaakt, iets wat alleen mogelijk is door een magische spreuk die niet zomaar iedereen uit kan spreken. En dus komen Eric Cartman, ofwel The Grand Wizard King, en zijn zelfbenoemde onderdanen samen in zijn achtertuin om de waarheid te achterhalen.
De vergelijkingen met de voorgaande games kunnen vanaf dit punt worden losgelaten. Snow Day! is geen 2D turn-based singleplayer RPG, in plaats daarvan is het een 3D coöperatieve shooter. Ook is het niet bepaald grappig te noemen. Er zijn enkele leuke uitspraken en verwijzingen, bijvoorbeeld naar de waarde van toiletpapier in tijden van crisis, alleen weet het nergens de humor van een gemiddelde aflevering te bereiken. Wat ook niet helpt binnen een South Park game is dat het stadje nauwelijks te herkennen is. Alle bekende locaties zijn bedekt met een dikke sneeuwlaag, waardoor enkel de personages overblijven.
Het is aan de gameplay om redding te bieden, alleen weet de ontwikkelaar hier niet in te slagen. Samen met drie anderen, die ook ingevuld kunnen worden door bots, vecht je door vijf levels om uiteindelijk de waarheid boven tafel te krijgen. Voorafgaande aan een level kies je uit één van de drie melee en drie ranged wapens en geen van allen zijn ze om enthousiast van te raken. Alle wapens zijn slechts op één manier te gebruiken, de hitdetectie is slecht en door het gemis van een lock-on sta je regelmatig in de lucht te meppen.
Om dit op te vangen zijn er kaarten met speciale vaardigheden. Te denken valt aan een totempaal met helende effecten of een turret die sneeuwballen afvuurt. Met je verdiende toiletpapier kun je kaarten ook upgraden, alleen zullen deze effecten aan het einde van een level weer verdwijnen. Anders is dit voor Dark Matter, een additionele valuta die juist weer gebruikt wordt om een skill tree mee in te vullen met dertig verschillende Perks. Al te origineel zijn ze niet, zo kun je sneller bewegen, meer schade aanrichten of upgrades goedkoper aanschaffen. Als laatste zijn er nog de Bullshit-kaarten die extra krachtig zijn en daardoor slechts beperkt ingezet kunnen worden. Voorbeelden zijn het tijdelijk onzichtbaar worden of gebruik kunnen maken van laserogen. Aangezien vijanden eveneens de mogelijkheid hebben om deze kaarten in te zetten zul je altijd voorzichtig moeten blijven, wanneer je eenmaal dood gaat moet je het level namelijk opnieuw beginnen.
Dit laatste brengt de nodige frustratie met zich mee als je dood gaat. Faal je aan het einde van een level bij een eindbaas, dan kun je helemaal opnieuw beginnen en gooi je een uur aan progressie weg. Of dit gaat gebeuren is echter de vraag, de game is – op enkele pieken in moeilijkheidsgraad na – niet heel lastig en na vijf levels van ieder een uur heb je het einde bereikt. Wat over blijft is een Horde Mode die middels gratis downloadable content toegankelijk is. Aangezien de focus hier nog meer ligt op de zwakke combat en de Bullshit kaarten je om de oren vliegen, inclusief een korte pauzering zodat de omroeper “bullshit” kan roepen, geeft dit geen meerwaarde.
Als makers van South Park is het te prijzen dat je niet wil blijven hangen in oude successen. Het ingeslagen pad van de 2D RPG’s voortzetten had een makkelijke en logische keuze geweest, in plaats daarvan is Snow Day! iets compleet anders. En daar ligt ook het probleem. Of het nu gaat om het verruilen van 2D naar 3D, het wisselen van boeiende gameplay naar saaie combat of het herkenbare South Park transformeren naar inspiratieloze omgevingen; op ieder vlak doet ontwikkelaar Question Games een stap terug.
Beoordeling
35
South Park: Snow Day! heeft een adviesprijs van dertig Euro en zelfs dat is nog teveel voor deze game. Na vijf herhalende uren ben je er wel klaar mee, een tijd waarin je te maken hebt gekregen met slecht werkende combat en humor die slechts sporadisch een glimlach teweeg brengt.
