Afgelopen jaar scoorde Pixar opnieuw, ditmaal met Up. Tegenwoordig wordt elke Pixar film ook vergezeld door een videogame, welke in dit geval gemaakt werd door Heavy Iron en THQ. Konden zij hetzelfde kwaliteitsniveau bereiken als Pixar zelf?

Up vertelt het verhaal van Carl Fredericksen, een weduwnaar die de grootste wens van zijn vrouw wil verwezenlijken. Hij verandert zijn huis in een grote luchtballon en wil hiermee naar Paradise Falls verhuizen. Origineel wilde hij alleen gaan, maar per ongeluk neemt hij de scout Russell mee. Samen vliegen ze naar Paradise Falls, maar door een storm landen ze te vroeg en nu moeten ze het huis door een gigantisch bos loodsen om Paradise Falls alsnog te bereiken. Onderweg stuiten ze op de kleurrijke vogel Kevin en de trouwe hond Dug, welke het tweetal vergezellen in hun avontuur. De vier personages nemen het samen op tegen Charles Muntz, een bekende wildernis-verkenner die Kevin wil vangen om te bewijzen dat hij geen bedrieger is, al geruime tijd vertelt hij namelijk over de vogel zonder hem daadwerkelijk te kunnen tonen. Dit is in grote lijnen het verhaal van de film Up en de game. Je volgt identiek hetzelfde verhaal als in de film, waardoor de game uiteindelijk in maximaal vijf uur uit te spelen is.


Echt indrukwekkend is de speelduur dus niet, wat ook geldt voor de graphics. Qua grafisch stijltje lijkt Up sterk op de film, maar dan minder knap. De huidige generatie consoles kan Pixar-kwaliteitsgraphics aan, de Pixar licentiegames echter niet. De personages lijken op hun filmvariant, maar dan in lage resolutie. Ook de omgevingen zien er niet uit, ze vallen snel in herhaling en er is amper detail. Gelukkig heeft men in de filmpjes wel gekozen voor een leuke invalshoek: ze worden in oude zwart-wit beelden weergegeven. Als design-beslissing is dit wel een leuke keuze die het kijken aangenamer maakt. Spijtig genoeg is dat zowat het enige aangename op audiovisueel vlak. Zo hebben we ook nog problemen met de camera - die het platformen met momenten onmogelijk maakt - en de geluidseffecten - die vooral tijdens de hondengevechten - ondragelijk zijn. Tijdens en na de gevechten hoor je continu luid en vervelend geblaf.

Op gameplaylak zien we een redelijk standaard platforgame, waarin we elf levels doorlopen. Onder die elf levels hebben we twee vlieglevels, twee baasgevechten en zeven platformlevels die het beste deel van de game vormen hoewel de camera je enkele keren de dood laten instorten. Daarnaast werkt ook de besturing niet altijd mee. Zo zal je regelmatig vallen omdat de besturing niet responsief genoeg is. (Wat vooral opvalt bij het vangen van insecten.) Het enige echte toppunt is het savesysteem waardoor je nooit grote delen van de game moet herspelen. De platformlevels zijn dan nog het beste deel van het spel: de twee baasgevechten zijn vervelend en door bugs zijn ze niet altijd even simpel als ze zouden moeten zijn. De vliegelementen bevatten dan weer geen bugs, maar ze zijn puur trial en error, en door de minste fout moet je opnieuw beginnen. In een rechte lijn vliegen is bijvoorbeeld onmogelijk, waardoor het allerlaatste deel van de game een pak irritanter is dan het moet.


En dan hebben we het nog niet gehad over het grootste probleem. In de film Up werken Carl en Russell continu samen, wat ook weerspiegeld wordt in de gameplay van het spel. Beide personages lopen samen over het scherm, waarbij je regelmatig moet wisselen om de puzzels tot een goed einde te brengen. Spijtig genoeg durft het tweede personage zich dan zeer dom te gedragen. Zo bestaat de kans dat je één personage op de juiste plek zet voor een puzzel en dan moet wisselen naar het andere personage omdat hij ergens bleef staan. Jouw eerste personage gaat dan echter automatisch naar het andere toelopen waardoor je ook hem opnieuw naar de juiste plek moet manoeuvreren. In het begin van het spel - wanneer het platformen nog eenvoudig is - is dat geen probleem, maar later in de game begint het echt op de zenuwen te werken. Gelukkig kun je de game ook met twee spelers doorspelen, iets wat eigenlijk verplicht zou moeten zijn.

In de bioscoop was Up een topper, maar laat het duidelijk zijn, als game is dat niet zo. In een generatie die kinderen leuke spellen als G-Force, Mini Ninjas en Cloudy with a Chance of Meatballs brengt, is een game als Up overbodig. Op elk gebied zijn er fouten aanwezig die de belevenis irritant maken. Up is zo'n ouderwetse filmgame die elk vooroordeel over het genre bevestigt. Zelfs jonge kinderen bespaar je best deze game, dit spel bestaat alleen voor mensen die snel Trophies willen verzamelen.